Από τις 28 Φεβρουαρίου μέχρι τις 6 Μαρτίου 2015 στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος ERASMUS+ και ειδικότερα του project ?Reinventing Outdoor for the Education (ROUTE)?, οι φιλόλογοι κκ Αναστασία Κεσκεσιάδου και Πηνελόπη Καπελαρή καθώς και οι μαθήτριες Κατερίνα Βογιατζόγλου και Πελαγία Γούναρη από τη Β΄ τάξη του Λυκείου μας επισκέφθηκαν το visit Agrupamento de Escolas de Mem Martins στη Σίντρα της Πορτογαλίας προκειμένου να λάβουν μέρος στην 2η Συνάντηση του προγράμματος με τα εταιρικά σχολεία.

Οι μαθήτριες που συμμετείχαν στο πρόγραμμα γράφουν για την τόσο σημαντική εμπειρία τους:

Κατερίνα Βογιατζόγλου: Το ταξίδι αυτό πρόσφερε σε όλους τους συμμετέχοντες, εκτός από τις χρήσιμες ιστορικές και πολιτιστικές γνώσεις, αξέχαστες εμπειρίες. Η επικοινωνία με ανθρώπους μιας άλλης χώρας με διαφορετική κουλτούρα και πολιτισμό μας γέμισε με εικόνες, λέξεις και μυρωδιές που δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Άνθρωποι όλων των ηλικιών είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν και να ανταλλάξουν απόψεις, κάτι που δεν συμβαίνει τόσο εύκολα ούτε τόσο συχνά. Δημιουργήσαμε νέες, «ευρωπαϊκές» φιλίες, ήρθαμε σε επαφή με συνομήλικους από τρεις διαφορετικές χώρες. Διαφορετικές γλώσσες και χρώματα μας έκαναν να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας, να δούμε τον κόσμο με διαφορετική ματιά και μας γέμισαν με όρεξη και θέληση για περισσότερα ταξίδια. Εκτός αυτών, είδαμε και ένα εκπαιδευτικό σύστημα διαφορετικό από το δικό μας, που οδήγησε σε αναπόφευκτες συγκρίσεις. Σίγουρα, όλα αυτά που ζήσαμε και αντικρίσαμε θα μας ακολουθούν σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας σαν μια εποικοδομητική και τρυφερή ανάμνηση.

Πελαγία Γούναρη: Αναπολώντας το ταξίδι στη Πορτογαλία σκέψεις, συναισθήματα, λόγια κα εικόνες ξεπηδούν από το μυαλό μου και μου δίνουν μια μελαγχολική διάθεση αυτή τη νύχτα του Σαββάτου. Ως άνθρωπος που λατρεύει τα ταξίδια και την ενασχόληση με άλλους πολιτισμούς ,αν και έχω ταξιδέψει λίγο, αυτό το ταξίδι δεν μου έμεινε μόνο ως επίσκεψη σε έναν όμορφο τόπο. Λόγω του ότι φιλοξενήθηκα από μία πορτογαλική οικογένεια και έζησα έξι μέρες τη ζωή μιας Πορτογαλίδας μαθήτριας, οι εντυπώσεις μου είναι πολλαπλές και βαθύτερες. Από την ''γεύση'' που πήρα, η εικόνα που έχω σχηματίσει είναι πως οι άνθρωποι εκεί είναι σαν εμάς. Ανοιχτοί, φιλόξενοι και ευγενικοί φρόντισαν να μην μας λείψει τίποτα. Παρατήρησα όμως και είναι μια προσωπική μου άποψη, πως έχουν πιο συλλογικό πνεύμα από ότι εμείς. Σε ότι αφορά το σχολείο, την πόλη, τη χώρα, είναι όλοι δραστήριοι και πρόθυμοι να λύσουν τα προβλήματα όλων των υπολοίπων πάντα με το χαμόγελο στο στόμα, πάντα με μια καλή κουβέντα. Το ευχαριστώ (obrigada για τις γυναίκες, obrigado για τους άντρες ακουγόταν συνεχώς).Μέρος παραμυθένιο η Σίντρα, η πόλη που μέναμε. Γεμάτη λόφους με δασάκια, φύση και παλάτια δε ακούγεται περίεργο πως οι ευγενείς παλιότερα πρόσταζαν να χτιστούν οι κατοικίες τους εκεί. Την μεγαλύτερη εντύπωση όμως και αυτό που χαράκτηκε βαθιά μέσα μου είναι η θέα του Ατλαντικού ωκεανού. Θα μπορούσα να καθόμουν για ώρες και να αγναντεύω τη θέα, να συλλογίζομαι τους εξερευνητές, τους ταξιδιώτες που αναρωτιόντουσαν τότε και τους έκαιγε η επιθυμία να ανακαλύψουν τι βρισκόταν απέναντι, πέρα από το απέραντο μπλε...

Την Πορτογαλία την άφησα πίσω δύσκολα και με πολλά δάκρυα. Την τελευταία μέρα, στο αποχαιρετιστήριο δείπνο όπου όλοι όσοι συμμετείχαν στο πρόγραμμα, παιδιά, καθηγητές-τριες, γονείς και συντονιστές παρευρισκόντουσαν εκεί, μετά από τα τραγούδια και τους χορούς γνωρίζαμε όλοι πως από την επόμενη μέρα όλα αυτά θα γινόντουσαν μια όμορφη, πανέμορφη ανάμνηση. Ποτέ δεν θα ξεχάσω έναν ηλικιωμένο άντρα που με είχε δει που έκλαιγα, με αγκάλιασε με κοίταξε στα μάτια αμίλητος μου έσφιξε πολύ σφιχτά το χέρι και έφυγε. Παρατήρησα φευγαλέα ότι τα μάτια του είχαν δακρύσει.

Χωρίς λόγια, χωρίς λέξεις, οι καρδιές μας μίλησαν. Τα τελευταία λόγια όλων ήταν να επικοινωνήσω μαζί τους εάν ξαναέρθω στην Πορτογαλία και πως ''η πόρτα μας θα είναι πάντα ανοιχτή για σένα''. Είναι τόσο υπέροχο να γνωρίζεις πως έχεις φίλους σε μια μακρινή μεριά του κόσμου?Το εύχομαι σε όλους και όλες?