Πέμπτη 17-3-16

Όνειρό μου ζωηρό ήταν να επισκεφτώ και να πατήσω τα μαγικά χώματα που έγιναν θέμα να γραφτούν τόμοι ? υμνητές του ελληνικού μεγαλείου. Η λαχτάρα και η ανυπομονησία όλων μας ήταν διάχυτη. Εγινε ομηρικό ζήτημα για τα πράγματα που έπρεπε να πάρουμε μαζί μας. Το συζητήσαμε, το ξανασυζητήσαμε και καταλήξαμε σε μια μέση λύση.

17 Μαρτίου, ώρα 7:00. Όλες οι μαθήτριες φορτωμένες βαλίτσες, σακίδια, φωτογραφικές μηχανές! Είμαστε έτοιμες για την αναχώρηση! Το ταξίδι αρχίζει με γέλια, φωνές, τραγούδια, και ο δρόμος να μας καλεί να τον ακολουθήσουμε.

Μετά από 5 ώρες ταξίδι φτάσαμε στη Βεργίνα και ευτύχησαν τα μάτια μας να δουν ένδοξες μνήμες. Η είσοδος στον αρχαιολογικό χώρο μοιάζει με ταξίδι στον χωροχρόνο. Και είναι υψηλό κατόρθωμα αυτή η υπέρβαση του χρόνου. Το «άλμα πέρα από τη φθορά», όπως έλεγε και ο Ελύτης. Εκτίθενται εξαιρετικά έργα τέχνης και σημαντικοί αρχαιολογικοί θησαυροί: ο τάφος του Φιλίππου Β?, ο οπλισμός του, η χρυσή λάρνακα με το μακεδονικό αστέρι?

Βεργίνα? Έτσι και βάλεις το δάχτυλό σου στο χώμα, θαρρείς πως ανασύρεις τιμαλφή αιώνων. Σκέφτομαι πόσο σπάνιος τόπος, τυχερός, είναι η χώρα μας. Ένα απέραντο Μουσείο στο κάδρο του ήλιου και της θάλασσας?

Και για όσους πιστεύουν ότι η επίσκεψη στη Θεσσαλονίκη, τη «νύμφη του Θερμαϊκού» είναι και λίγο αστικός μύθος, συγχωρήστε μου το «κλισέ», μα είναι πράγματι όμορφη σαν νύμφη. Η θέα της πόλης ξετυλίγεται σιγά σιγά στα πόδια μας και μας περιμένει να την ανακαλύψουμε. Ώρα 18:00. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο, ξεκουραζόμαστε και δειπνούμε. Η βραδιά όμως έχει συνέχεια. Βόλτα στην πλατεία Αριστοτέλους. Σε αυτή την πλατεία περνούν μπροστά από τα μάτια μας ζωές ολόκληρες. Φοιτητές που βγαίνουν από τα καφέ και τα μπαράκια, μεγάλοι άνθρωποι που δείχνουν να αγνοούν τον κόσμο γύρω τους καθισμένοι στα παγκάκια. Μια πλατεία για την οποία οι Θεσσαλονικείς, και με το δίκιο τους, είναι περήφανοι. Διασχίζουμε την παραλιακή λεωφόρο και επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο. Μέσα στα δωμάτιά μας, σαν μακρινός αντίλαλος, έρχεται ένα παλιό τραγούδι και το σιγοψιθυρίζουμε. «Θεσσαλονίκη είσαι μία, στον κόσμο δεν είν? άλλη?»

Παρή Στεφανή ? Α1

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2016

Παρασκευή 18 Μαρτίου και το πρωί βρίσκει τα κορίτσια της α? Λυκείου να ανυπομονούν να ξεκινήσει η δεύτερη μέρα τους στη Θεσσαλονίκη. Οι μαθήτριες του Ραλλείου Λυκείου ετοιμάστηκαν για την αναχώρηση τους με το λεωφορείο για το Επταπύργιο. Εκεί τα κορίτσια είχαν την ευκαιρία να ?χαζέψουν? την θέα καθώς μπροστά στα μάτια τους απλώνονταν η παλιά και η νέα πόλη της Θεσσαλονίκης. Ήταν μαγευτικό το πώς ανάμεσα σε αυτές τις δύο πόλεις, βρισκόταν μια αόρατη γραμμή που ξεχώριζε τα γραφικά σπίτια γεμάτα ιστορία από τα σύγχρονα οικοδομήματα. Μέσα από μια οδοιπορία σε κάποια από τα σημαντικότερα κτίσματα (Επταπύργιο, Γεντί Κουλέ), οι μαθήτριες κατάφεραν να μάθουν την ιστορία της Θεσσαλονίκης μέσα από τα μάτια μιας γηγενής ξεναγού. Κατά την διάρκεια της διαδρομής, τα κορίτσια έκαναν μια στάση για να προσευχηθούν στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου του Ορφανού και ύστερα να συνεχίσουν περνώντας μέσα από τα στενά της παλιά πόλη ως τον Λευκό Πύργο όπου και έκαναν ένα διάλλειμα για να απολαύσουν ένα γεύμα στην Πλατεία Αριστοτέλους.

Κατά τις πέντε η ώρα, τα κορίτσια έφτασαν στο ξενοδοχείο όπου μπόρεσαν να ξεκουραστούν για λίγες ώρες, αφού γνώριζαν πως και άλλες εκπλήξεις παραφυλούσαν. Μετά τον απογευματινό τους ύπνο, οι μαθήτριες επιβιβάστηκαν στα πούλμαν και οδηγήθηκαν σε ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα της Θεσσαλονίκης. Τα κορίτσια μετά από τρεις συνεχόμενες ώρες που ψώνιζαν, πήραν το δρόμο του γυρισμού. Μετά το βραδινό, έφτασε το τελευταίο κομμάτι αυτής της υπέροχης μέρας. Οι μαθήτριες είχαν την δυνατότητα να περάσουν το υπόλοιπο της βραδιάς τους σε ένα από τα πιο γνωστά Λαδάδικα. Μέσα από το ?νυχτοπερπάτημά? τους αυτό , τα κορίτσια απόλαυσαν τον χυμό τους με την συντροφιά μιας ορχήστρας που έπαιζε ρεμπέτικα.

Φυσικά όλες οι δραστηριότητες έγιναν κάτω από την επίβλεψη των καθηγητών, οι οποίοι διασκέδασαν μαζί τους μέχρι και την τελευταία στιγμή της εκδρομής.

Ζήνα Πολλάτου Α4

Σάββατο19-3-16

Μετά το χορταστικό πρωινό πήραμε τα λεωφορεία μας και κατευθυνθύκαμε βορειοδυτικά, προς τα σύνορα με την ΠΓΔΜ. Περάσαμε μέσα από τον απέραντο κάμπο της Θεσσαλονίκης, έχοντας στα δεξιά μας το βουνό Πάικο και μετά από περίπου δύο ώρες φτάσαμε στο Λουτράκι της Πέλλας. Το Λουτράκι ή Λουτρά Πόζαρ, είναι μια χαράδρα, την οποία διαρρέει ένα ποτάμι. Εκεί, στην όχθη του ποταμου αναβλύζουν ζεστά και ιαματικά νερά. Οι κάτοικοι της περιοχής τα αξιοποίησαν δημιουργώντας μια πασίγνωστη λουτρόπολη, που έχει λουτήρες, εξωτερική πισίνα, έναν καταράκτη ζεστού νερού δίπλα σε έναν με κρύο, εστιατόριο, υπαίθρια πωλητήρια τοπικών προϊόντων, κα.

Όσες είχαν υπεύθυνη δήλωση από τους γονείς τους έτρεξαν στην ανοικτή πισίνα με το ζεστό νερό, κάποιες ?λιγότερες-έκαναν μπάνιο στον ζεστό καταρράκτη, ενώ μια μικρή ομάδα περπάτησε κατά μήκος του ποταού, μέσα στην στενή κοιλάδα-χαράδρα, μέχρι τον επομενο καταρράκτη.

Το μεσημέρι καθίσαμε όλοι μαζί να φάμε στο εστιατόριο που είναι πάνω στις πηγές. Μετά το φαγητό ο διευθυντής μας κ. Καλαϊτζίδης και ένας φίλος του έπαιξαν μουσική (κιθάρα και μπουζούκι) και τραγουδήσαμε όλοι μαζί. Φύγαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις από το Πόζαρ.

Κυριακή 20-3-2016

Όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος. Εμείς, μετά το πρωινό άλλες δεξιά και άλλες αριστερά, τρέξαμε να αγοράσουμε τα περίφημα τσουρέκια Τερκενλή. Μετά την αγορά, επιβιβαστήκαμε στα λεωφορεία. Το ένα πήγε στον Άγιο Δημήτριο και το άλλο στο Βυζαντινό Μουσείο. Συναντηθήκαμε κοντά στο Λευκό Πύργο και αφού μπήκαμε στο λεωφορείο με το οποίο ήλθαμε, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Τραγούδια και λίγη συγκίνησηγια την ωραία εκδρομή που τελείωσε το βράδυ της Κυριακής.