Την Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου οι μαθήτριες της Α΄ τάξης του Σχολείου μας, παρακολούθησαν τη θεατρική παράσταση «Ολόκληρος ο Σαίξπηρ σε μια ώρα» των JessWinfield, Adam Long & Daniel Singer, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη, στο Θέατρο Ροές στο Γκάζι. Τις μαθήτριες συνόδευσαν οι καθηγητές Γαρυφαλάκη Άννα, Γκούντα Χριστίνα, Σιάτρα Αδαμαντία & Χρυσοβέργης Γιώργος. Το έργο ανήκει στην κατηγορία της παρωδίας με στοιχεία σατιρικά και stand up comedy, με άφθονους αυτοσχεδιασμούς. Πρόκειται για μια τρελή παρέλαση ηρώων του Σαίξπηρ που μπαίνει από το ένα έργο στο άλλο, μπερδεύει την πλοκή των ξακουστών έργων του άγγλου βάρδου και χαρίζει γέλιο χωρίς τέλος. Οι καθηγήτριες Γκόντα Θεοδώρα και Ράπεση Άννα οργάνωσαν την έξοδο.
Οι κριτικές που απέσπασε το έργο από τις μαθήτριες ήταν μάλλον αντιφατικές. Ας τις αφήσουμε να μας πουν τις εντυπώσεις τους?και αγγλιστί :
«Όλος ο Σαίξπηρ σε μια ώρα! Σίγουρα ένας πολλά υποσχόμενος τίτλος, που κινεί αυτομάτως το ενδιαφέρον, χωρίς να ξέρεις τίποτα άλλο σχετικά με την παράσταση. Πως είναι δυνατόν να χωρέσει όλο το έργο του Σαίξπηρ σε μια και μόνο ώρα, δύο για την ακρίβεια. Άσχετα με το τι εντυπώσεις άφησε στον καθένα το έργο μετά το τέλος του το σίγουρο είναι πως τα συναισθήματα όλων στην αρχή, απορία, άγνοια, περιέργεια, ανυπομονησία, ήταν παρόμοια.
Ήταν μια πολύ προσεγμένη παράσταση και σίγουρα έχει πολλά θετικά να πει κανείς γι? αυτήν. Ήταν πολύ σημαντικό ότι είχε διαδραστικό χαρακτήρα, με τη συμμετοχή του ίδιου του κοινού στα δρώμενα, μ? αυτήν την τεχνική το κοινό δεν νιώθει απομακρυσμένο και οι ηθοποιοί δεν είναι μακρινές φιγούρες, σπάει έτσι το αόρατο τείχος που υπάρχει ανάμεσα στις δύο πλευρές. Επιπροσθέτως, το χιούμορ ήταν καλό και μετρημένο σε σωστές δόσεις. Λίγες ήταν οι φορές που ξέφυγε και έγινε γελοίο, αλλά αυτή είναι μια τελείως υποκειμενική κρίση που εξαρτάται από το χιούμορ που ανέχεται ο καθένας. Κατά τ? άλλα ήταν μια ξεκαρδιστικότατη παράσταση με φυσικό και πηγαίο χιούμορ και αστεία που έβγαζαν αληθινό γέλιο.
Τα αστεία ήταν πολύ καλά, αλλά για να μπορούσες να παρακολουθήσεις το έργο και να τα καταλάβεις, χρειαζόταν να έχεις κάποια γνώση των έργων του Σαίξπηρ. Εκτός από αυτά τα αστεία όμως, υπήρχαν και άλλα που σχετίζονταν με το σήμερα και σατίριζαν καθημερινά πράγματα και επίκαιρες καταστάσεις. Όλα αυτά αναμειγνύονταν σε αρμονία για να δημιουργήσουν το τελικό αποτέλεσμα.
Υπήρξαν όμως πολλοί που έφυγαν απογοητευμένοι έως και εξοργισμένοι από το θέατρο. Κάποιοι θεώρησαν πως η παράσταση κατάντησε γελοία και χυδαία σε αρκετά σημεία. Άλλοι την εξέλαβαν ως προσβολή στον Σαίξπηρ και το έργο του. Σε σχέση με το πρώτο έχω να πω ότι έχει να κάνει με τα όρια που βάζει ο καθένας μεταξύ αστείου και γελοίου. Όσο αναφορά το δεύτερο, δεν θεωρώ προσβολή στον Σαίξπηρ αυτή την παράσταση, γιατί δεν απομυθοποιεί τον μεγάλο συγγραφέα, ούτε φέρεται προσβλητικά στο πρόσωπό του. Τέλος, αν και λίγοι, υπήρξαν και κάποιοι που έφυγαν με ανάμεικτα συναισθήματα από την παράσταση.
Θα ήταν άδικο να πούμε όμως πως το έργο δεν ήταν καλογραμμένο. Σε τελική ανάλυση ακόμα και σ? αυτούς που δεν άρεσε οφείλουν να παραδεχτούν πως σίγουρα μας έβαλε σε μια διαδικασία να ψάξουμε περισσότερο το έργο του κορυφαίου Άγγλου συγγραφέα και έστω να πάρουμε μια γεύση από τα έργα του. Τα παιδιά είδαν τον Σαίξπηρ από μια διαφορετική σίγουρα πιο ανάλαφρη πλευρά και σίγουρα δεν θα τον βρίσκουν πια βαρετό! Στο κάτω κάτω πόσο εύκολο είναι να παίξεις όλο τον Σαίξπηρ σε μία ώρα, έστω κι αν αυτή είναι θεατρική ώρα, όπως είπε και ο Γεράσιμος Γενατάς: «Ποιητική αηδία»!
Σοφία Μπαρμπαγιάννη, μαθήτρια Α3
«Whole Shakespeare in one hour! A very catching title for sure, that stimulates your curiosity. Everyone was wandering how it was possible to watch all of his plays in one and hour (in fact it was two hours)! The truth was that all of our feelings were a bit the same at the beginning, wandering what we were going to see.
In this theatrical play you take a brief of most of Shakespeare?s plays, well-known or not but in a different way.... It was a very positive play with many good moments. Humour was good; personally it lifted my spirits and made me forget the reality for a while. What was also very important is its interactivity. In many parts of the play the audience was participating too, and that made it more interesting and funny.
The dialogues were hilarious, but you have to know some things for Shakespeare?s original plays, in order to understand them. Except from these, there were remarks related to life today and the society that got understood by everyone and made it more alive. All these were mixed up in harmony, that was giving the impressing result, without overcoming any boundaries of humour.
On the other hand, there were some people that didn?t like it all. They found it ridiculous in many parts or others thought that it was becoming immoral in some ways. Others also believed that it was insulting for the great writer and the importance of his plays. Well I personally disagree with this; I think that it was totally innovative!
It would be unfair to say that the play wasn?t good. It wasn?t disturbing and it made us search and get informed for Shakespeare?s plays. What adolescents were finding dull and boring in the past was now presented in a fresh, new way. At last, we glanced at the great writer?s vast work. All in all, how easy you would find paling the whole Shakespeare in one and only hour?»
Sofia Barbagianni, student in A3